TADEUSZ KOŚCIUSZKO – ur. 1746r, zm. 1817. Pochodził z niezamożnej rodziny szlacheckiej; po ukończeniu Szkoły Rycerskiej w Warszawie studiował we Francji inżynierię wojskową. Brał udział, w stopniu generała, w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775-1783). Powrócił do kraju w 1784. W okresie Sejmu Czteroletniego był generałem wojsk koronnych (1789). Podczas wojny z Rosją w 1792 otrzymał medal Virtuti Militari za współudział w zwycięstwie pod Zieleńcami; odniósł także sukces jako dowódca w bitwie pod Dubienką. Po przystąpieniu króla do konfederacji targowickiej podał się do dymisji i wyjechał do Galicji, a później do Lipska. Przewidziany na wodza powstania wyjeżdżał do Francji, gdzie nadaremnie starał się uzyskać od przywódców rewolucji pomoc dla Polski. Następnie przebywał w Dreźnie, skąd w marcu 1794 wyruszył w kierunku Krakowa. Jako naczelnik powstania 1794 stał się ogólnonarodowym przywódcą (Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej), a jego autorytet militarny i polityczny wielokrotnie przyczynił się do łagodzenia wewnętrznych sporów. Rozbił oddziały rosyjskie pod Racławicami. Doceniając konieczność pozyskania chłopów, wydał Uniwersał połaniecki. Pod Maciejowicami dostał się do niewoli rosyjskiej i został osadzony w twierdzy w Petersburgu. Zwolniony w listopadzie 1796 przez cara Pawła I, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał do 1798. Po powrocie do Europy współdziałał w utworzeniu Legionów polskich we Włoszech. Wezwany przez Napoleona I w 1806, jako warunek współpracy z cesarzem postawił uprzednie ogłoszenie przez cesarza deklaracji w sprawie utworzenia Polski w granicach przedrozbiorowych. Gdy tej deklaracji nie otrzymał, odmówił współpracy. Podobne warunki wysunął 1815 wobec cara Aleksandra I. Ostatnie lata życia spędził w Szwajcarii, gdzie zmarł. Zwłoki jego spoczywają na Wawelu.